साँच्चै, म सपनामा छु या बिपनामा ?
न निदाएको छु, न म ब्युँझेको नै छु।
सायद यो हुन सक्छ, ऐँठन।
यी आँधी-तुफानहरू,
यी हुरी-हुण्डरीहरूले कुन दिशा लिँदैछन्?
बरालिँदैछु म अन्यमनस्कतामा।
यो तरलताले म आफैँ तरल भइसकें।
यो वाष्पीकरणले म आफैँ वाष्प भइसकें।
उडिरहेको छु बेलगाम।
पिरोलिरहेको छ यो दिशाहीनताले, यो अन्त्यहीन सिलसिलाले।
दबाइरहेका छन् घाँटी मुर्कट्टाहरूले।
मुर्छित छ मन,
चिच्याउन खोजिरहेको छु,
निस्किरहेको छैन शब्द घाँटीबाट, ओठबाट।
चाहेको छ मनले—
आकाशभरिका ताराहरू,
अञ्जुलीभरिका आशा,
कलकल नदी र झरना,
चम्किला हिमखण्डहरू,
र सगरमाथाको पूर्ण उचाइ।
अब,
छिट्टो टुङ्गियोस् यो मुर्दाजस्तो परिवेश,
अन्त्यहीन सिलसिला।
सकियोस् तन्द्रा, अब टुटोस् ऐँठन
प्रतिक्रिया दिनुहोस